Almere, 26 augustus 2004
Lieve Mensen van Stichting Cavia,
Ik ben Annika, een rex-caviameisje van 2 jaar (en 2 maanden). Totnogtoe
had ik altijd gezelschap van Sanne (inmiddels een oude dame van 6) en Molly,
Sanne's dochter van 5,5 jaar. Tot mijn grote schrik, en die van mijn baasjes,
werd Molly vorige week plots ziek. Ook de dierenarts wist niet wat er aan de
hand was. Iedereen heeft verschrikkelijk z'n best gedaan, maar helaas is Molly
vrijdagavond overleden. Sanne is wel een lieverd, maar ze is oud en slaapt
bijna de hele dag. Erg veel gezelligheid heb ik dus niet aan haar. Bovendien
heeft ze volgens de dokter een kwaadaardige tumor die vrij snel groeit. Ik mis
nu al het gezelschap van Molly, en daar kon ik zo heerlijk ruzie mee maken, en
straks moet ik Sanne ook missen.
Ik ben dus dringend op zoek naar 1 of 2 vriendinnetjes, om gezellig samen
mee te eten, te spelen, te slapen en ruzie te maken. Ik woon in een cavia-villa
met meer dan voldoende ruimte (0.70 x 1.40 m.), dus dat is geen enkel probleem.
Wel heb ik een lichte voorkeur voor jongere vriendinnetjes, dan kan ik ze
lekker op hun kop zitten. Dat wil ik al heel lang en bij Molly heb ik de kans
nooit gekregen...
Kunnen jullie mij helpen met adressen van de cavia-opvang in bij mij in
de buurt?
Groetjes van Annika uit Almere
(Babbel:) Hier begon het dus allemaal mee.
Ik ben nu een week bij mijn nieuwe Baasje en Bazinnetje. Toen ik na een autorit in mijn nieuw huisje kwam moest ik nog even in mijn 'vervoers'kooi blijven zitten.
Kreeg een lekkere wortel en hoorde, dacht ik toen, vriendjes geluidjes. Popelend om mijn nieuwe kameraden te ontmoeten bleef ik stijf achter in mijn 'vervoers'kooi. En toen kwam het moment, ik mocht bij de anderen. Poeh, dat viel tegen hoor.
Daar is een bijna geheel wit vriendinnetje (een rexje) genaamd Annika of Kriel, wat een secreet. Die heeft me de gehele bak laten zien (en die heeft gelukkig maar 4 hoeken) en dat meer dan eens. Poeh, dát is rennen hoor,… nou ja, het zal wel goed zijn voor mijn conditie.
Nu zit er nog een vriendinnetje in de bak, maar die is de weg helemaal kwijt. Ze noemen haar Mamsje (omdat ze 2 dochters heeft gehad), maar in het echt heet ze Sanne.
Die zwalkt een beetje door de bak (ze heeft namelijk 3 hersenbloedingen gehad) en eet uit mijn etensbak. Tijdens de veelvuldige achtervolgingen (Annika achtervolgt mij) hebben we Sanne een paar keer goed geraakt, vind ik wel een beetje zielig voor haar, want ze is een lieverd.
Maar: de volgende dag heb ik wraak genomen. Volgens mijn nieuwe Baasjes
heb ik nu "hormonen" (wat dat dan ook mogen zijn). In ieder geval heb
ik nu de onbedwingbare neiging om Annika alle hoeken van de bak laten zien.
Annika is zwaar onder de indruk! We gaan nu een stuk gelijkwaardiger met elkaar
om en dat bevalt een stuk beter. Ik heb er alle vertrouwen in dat we goede
vriendinnetjes gaan worden.
Verder vermaak ik me prima, het eten smaakt goed en dat ontbijtpilletje
is eigenlijk net een snoepje (vit. C). Ik vraag me af of ik er niet meer dan 1
kan losbietsen...
Volgens mijn Baasjes moet ik dat nog leren: bedelen. De andere twee doen
af en toe helemaal opgewonden. Dan blijken ze iets lekkers te eten te krijgen.
Ik snap het niet. Ik maak me helemaal niet zo druk en krijg ook lekkers...
Er zijn nog zoveel dingen die ik moet onderzoeken. Nieuwe geuren
opsnuiven, nieuwe dingen proeven, Annika uitdagen, door kokers rennen en op
plankjes klimmen. Het leven is hier opwindend...
Met Sanne gaat het volgens mijn Baasjes niet zo goed. Ze zeggen dat we
binnenkort afscheid moeten nemen. Wel jammer hoor, het is echt een lieverd. Ze
heeft zelfs geprobeerd het voor me op te nemen, die eerste dag. Ik heb gehoord
dat mijn (ruzie-)vriendinnetje nog in Amersfoort bij Ria van Stichting Cavia
zit. Zij mag tegen die tijd ook bij ons komen wonen. Nu kan dat nog niet, dat
wordt veel te druk voor Sanne.
Zal ik vragen of zij ook een stukje wil schrijven?
Groetjes van
Babbeltje vanuit Almere
Geen opmerkingen:
Een reactie posten